Η εφαρμογή της οδηγίας REACH της Ε.Ε. για την ασφαλή διαχείριση των χημικών στην Ελλάδα. Is it beyond our "reach"?

Το άρθρο που διάβασα στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα δεν είναι ιδιαίτερα πρόσφατο. Όμως η αλήθεια είναι ότι με προβλημάτισε σε ότι αφορά τη διαχείριση των χημικών τόσο σε καταναλωτικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο βιομηχανικής παραγωγής.

Η άγνοια των πωλητών ανάλογων χημικών προϊόντων που αναφέρεται στο άρθρο ίσως είναι έως κάποιο βαθμό κατανοητή, δοθέντος του ότι δεν χρειάζονται ιδιαίτερα "διαπιστευτήρια" για την τοποθέτηση σε ανάλογη θέση.

Ανησυχώ όμως, όταν ανακαλώ την σχετικά πρόσφατη εμπειρία μου ως παρατηρητής σε ελέγχους του Σώματος Επιθεώρησης της Εργασίας στο λεκανοπέδιο Αττικής όπου λιγότερο από 5% των απασχολούμενων ιατρών (σε καμία περίπτωση δεν έτυχε να μιλήσω σε ειδικό ιατρό εργασίας) που υποτίθεται ότι ελέγχουν τα ζητήματα έκθεσης των εργαζόμενων σε ανάλογους παράγοντες δεν κατανοούν καν τον όρο M.S.D.S. (Material Safety Data Sheet). Δεν αναφέρω καν το ποσοστό των συναδέλφων που διέθεταν τα ανάλογα δελτία στο ιατρείο τους (το οποίο προσεγγίζει το 0%).

By Joe Sullivan (Flickr) [CC-BY-2.0 (www.creativecommons.org/licenses/by/2.0)], via Wikimedia Commons

Δεν με ανησυχεί μόνο το γεγονός ότι ως χώρα δεν θα καταφέρουμε ποτέ με αυτές τις πρακτικές να αποκτήσουμε ξεκάθαρη εικόνα στο μέλλον για το εάν παρόμοιες ουσίες συνδέονται επιδημιολογικά με επαγγελματικές ασθένειες, "ζητιανεύοντας" για μια ακόμη φορά ως επιστημονικά υπανάπτυκτοι βιβλιογραφικά δεδομένα από την "ανεπτυγμένη δύση".

Ας θεωρήσουμε ότι το επιστημονικό κομμάτι είναι "περιττή πολυτέλεια" στην κρίσιμη καμπή που βιώνουμε ως χώρα, και κανείς δεν ενδιαφέρεται για την εμφάνιση "εξωτικών" επαγγελματικών νοσημάτων σε 20-25 έτη από σήμερα (ανεξαρτήτως εάν αυτό συνεπάγεται επιπλέον επιβάρυνση του ασφαλιστικού συστήματος).

Πως όμως δικαιολογεί οποιοσδήποτε κλινικός ιατρός που θα αντιμετωπίσει ένα περιστατικό οξείας τοξικότητας στα επείγοντα ενός τριτοβάθμιου νοσοκομείου, το γεγονός ότι δεν θα λάβει ποτέ την απαιτούμενη πληροφόρηση αναφορικά με το πιθανό αίτιο της τοξικότητας ή τα βασικά απαιτούμενα θεραπευτικά μέτρα για ένα συγκεκριμένο χημικό παράγοντα;

Αν μη τι άλλο, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο παραμελημένο από άποψη πρωτοβάθμιας υγείας πληθυσμό της χώρας, υποτίθεται ότι οι εργαζόμενοι σε ανάλογες επιχειρήσεις διαθέτουν το (θεωρητικό) πλεονέκτημα της ιατρικής παρακολούθησης...

Το κρίσιμο ερώτημα όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το ποιος φορέας εξασφαλίζει τις προδιαγραφές της άσκησης της Ιατρικής της Εργασίας σε αυτή τη χώρα.

Πως περιμένουμε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ο ελεγχόμενος, όταν ανεπαρκεί τόσο εμφανώς ο ελεγκτής;