Επιμύθιον...

Συντετριμμένος από το μέγεθος και το αναπάντεχο της απώλειας, έχοντας την ατυχία μέσα στην τραγωδία να ζήσω τον άχαρο ρόλο του γιατρού που πρέπει να προσφέρει απέναντι σε φίλο τις υπηρεσίες του γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αναπόδραστο του τέλους, αναλαμβάνω τον ακόμη πιο άχαρο ρόλο να ανακοινώσω σε όλους τον επίλογο...

 

Δημήτρης Κ.      7/8/1976 - 8/6/2010

Εδώ και καιρό, βλέποντας συνέχεια τον πόνο και την απώλεια των φθαρτών όντων του Θεού μέσα από τη δουλειά του ιατρού,χωρίς σε πολλές περιπτώσεις να μπορώ να προσφέρω τίποτε περισσότερο από ένα συγκαταβατικό χτύπημα στον ώμο, έχω πειστεί ότι ο αρχάγγελος του θανάτου είναι τυφλός αφού είναι ανεξήγητη τέτοια αλόγιστη σπατάλη της νιότης...

Πέρα από τον τελευταίο χαιρετισμό προς ένα φίλο και συνεργάτη, θα πω για όσους από εσάς δεν είχαν τη χαρά και την τιμή να γνωρίσουν προσωπικά το Δημήτρη ότι το κενό που αφήνει πίσω του για την ειδικότητα των Ιατρών Εργασίας και την επιστημονική κοινότητα εν γένει είναι εξαιρετικά δυσαναπλήρωτο...

Εξαιρετικό μυαλό, φιλοδοξία, ενεργητικότητα, μεθοδικότητα, σκληρή δουλειά, ηθική... 

Όλα στον υπερθετικό βαθμό, από έναν άνθρωπο που αποτέλεσε για μένα το μέτρο του πόσο ψηλά θα έπρεπε να θέσω τον πήχη ως επιστήμονας. Τώρα που θα λείψει από κοντά μας, κανείς εξ ημών δεν θα μπορεί πλέον να καυχηθεί ότι κατέκτησε την κορυφή, αφού πάντα θα έχουμε την απορία για το πόσο ψηλά θα μπορούσε να έχει φτάσει εκείνος...

Άφησε πίσω του έναν πολλά υποσχόμενο πρόλογο για μια ζωή της οποίας το βιβλίο δεν είχαμε τελικά την τύχη να διαβάσουμε ολόκληρο.

Ακόμη και στο τέλος της σύντομης παρουσίας του δίπλα μας, ο Δημήτρης με δίδαξε δύο ακόμη πολύτιμα μαθήματα: 

Το πρώτο είναι πως οι στιγμές με τους αγαπημένους μας είναι πολύ πολύτιμες για να τις σπαταλάμε σαν να είναι ανεξάντλητες. Ας μην προσπερνάμε τις λιγοστές μας ευκαιρίες να απολαύσουμε το χαμόγελο των παιδιών και τη ζεστασιά του συντρόφου μας...

Το δεύτερο μάθημα από την οικογένεια του Δημήτρη, είναι ότι ακόμα και μέσα στον πιο ανείπωτο χαμό υπάρχει πάντοτε η ευκαιρία να γεννηθεί η ελπίδα προσφέροντας χωρίς αντίτιμο μια νέα ευκαιρία σε έναν άγνωστο...

Ο θάνατος είναι για όλους μας αναπόφευκτος, αλλά αυτό που κάνει τη ζωή να θριαμβεύει απέναντι στη σκοτεινιά του αγνώστου είναι η επιλογή μας ως όντα να αυτοπροσδιοριζόμαστε απέναντι στη νομοτέλεια του φθαρτού...

Ένα μεγάλο αντίο λοιπόν...